ازعشق قایقی ساختم دریایش وجودتو،ازشب چشمانی ساختم مهتابش نگاه تو،ازشبنم گلهایی ساختم بهارش برای تووازسلام کلمه ای ساختم فقط برای تو

پرانتزباز(دوستت دارم...پرانتزونبستم بگذاراین جقیقت تاابدجریان بیابد

به نادانی برفتم کوره راهی/ندانستم که می افتم به چاهی/به دل گفتم رفیقی تابه منزل/ندانستن رفیق نیمه راهی

درزندگی گاهی معجزه هایی اتفاق می افتدکه ما به دلیل فقرایمان آنهارابابدبختی اشتباه میگیریم

گرگهاهرگزگریه نمی کننداماگاهی چنان دلتنگ میشن که برفرازبلندترین قله کوه دردناکترین زوزه هارامیکشند

زندگی هنرنقاشی بدون پاک کن است،پس طوری زندگی کن که حسرت داشتن پاک کن رانخوری

دوستی کوه یخ است وتاوقتی خورشیدخیانت به آن نتابدذوب نمی شود

بادباچراغ خاموش کاری ندارد،پس هروقت درسختی هستی بدان روشنی

خداآن حس زیبایی است که درتاریکی صحرا،زمانی که هراس مرگ میدزددسکوتت را,یکی مثل نسیم دشت میگوید:کنارت هستم ای تنها

مهربانی بهترین عطریست که درگل جاریست،خوشبوترین شاخه ی آن توهستی

پرسیدکدام راه نزدیکتراست؟گفتم به کجا؟گفت به خلوتگه دوست؟.گفتم تومگرفاصله ی میبینی بین دل وآن کس که دلت منزل اوست؟

میدونی فرق آموزگارباروزگارچیه؟آموزگاراول درس میده بعدامتحان میگیره اماروزگاراول امتحان میگیره بعددرس میده

فراموش کردن دوستان بزرگ،لطمه زدن به قانون خاطره هاست

اگردوست داشتیدیه نطرم بدین

هیچکی ازرفتن من غصه نخورد

هیچکی باموندن من شادنشد

وقتی رفتم کسی قلبش نگرفت

بغض هیچ آدمی فریادنشد

وقتی رفتم کسی گریش نگرفت

اشکشوکسی نریخت پشت سرم

راستی که بی کسی بددردیه

منم انگارهمیشه توسفرم

وقتی رفتم کسی غصش نگرفت

وقتی رفتم کسی بدرقم نکرد

وقتی رفتم،نه که بارون نگرفت

هواصاف وخیلیم آفتابی بود

اگه شب میرفتموخورشیدنبود

آسمون خوب میدونم مهتابی بود

چشمی بارفتن من خیره نموند

وقتی رفتم کسی اشکش درنیومد

نیومدهیچ جاصدای گریه ای

توی این دنیای بد،هیچکی نداشت

ازسفرمن ،گلایه ای

هیچ کسی نگاش برام ابری نشد

زلزله،هیچ دلی روتکون نداد

چهره ی هیچکسی پژمرده نبود

گلااماهمه پژمرده بودن

دم رفتن کسی گفت سفربه خیر

که واسم غریب وناشناخته بود

امااون وقتی رسیدکه قلب من

همه ی آرزوهاشوباخته بود

بهتره اهالی رویامونو

بدون توقعی،جواب کنیم

نبایدحتی روبهترین کسا

توبدترین جاهاحساب کنیم

سفردورودرازت بی خطرباشه الهی...بیخبرمنوگذاشتی،ولی نه!توبیگناهی...قیمت نگاه نازت خیلیه مثل صداقت...مثه خوب بودن توسختی واسه اتبات رفاقت...توی خردادگل یاسی توی آبان گل مریم ...چه شکنجه ی قشنگی میکشیم من وتوکم کم...چه تفاهمی توعاقل،دل من مات ودیوونه!درمونم دست چشاته...اینم آخرین بهونه...دل تو یه وقتاسنگه یه روزم مثل بلوری...شباگاهی قرص ماهی یه روزم یه تیکه نوری...چی بگم قحطی واژست...هرچی هست توخیلی ماهی ...عکس نازت روگذاشتم گوشه ی سفیددفتر...تادیگه هیشکی نبینه یکی کمترباشه بهتر...مثل آسمون عجیبی شبی آبی شبی قرمز...ولی هرجوری که باشی منودوس نداری هرگز...یه روزی میشی یه دریا...فرداش امامثل کوهی ...هرچی که دلت میخوادباش هرجاباشی باشکوهی...پره

از اسم قشنگت صفحه صفحه ی کتابم... به همون تعداداسماولی تودادی عذابم...لااقل خوب شد،که لطفی کردیو،واسم نوشتی...معنی حرف تواین بودکه مطیع سرنوشتی دلمودادم به دست تو،برای یادگاری...قابلی نداره بردارمیدونم دوسم نداری ...

وقتی که بارون میگیره ،چشام ازعشق توخیسه،دل برات به قول سهراب زیربارون مینویسه،تنهاآرزوم همینه تایادم نرفته راستی،کاش یه روزبهم بگی که،من همونم که میخواستی 

منه دیوونه روباش که نفهمیدم توبی رحمی

تموم مشکلم اینه که حرفامونمی فهمی

منوباش که نفهمیدم،تو بی ذوقی بی احساسی

دروغ بودکه میگفتی توهم محوگل یاسی

منه دیوونه روباش که شکستم باشکست تو

توچه مردابی افتادم یه عمره بادودست تو

منه دیوونه روباش واسه توگریه میکردم

توروباش که نفهمیدی توشعرم گم شده دردم

منه دیوونه روباش که به پای چشم توسوختم

ولی بعدیه کم بازی توبامن بدشدی کم کم

منه دیوونه روباش که واسه عهدت قسم خوردم

باهات موندم،باهات ساختم،واست سوختم،واست مردم

منه دیوونه روباش که به اخمای توخندیدم

همش یک گل توباعچم بوداونم آخرواست چیدم

منه دیوونه روباش که به خوبیم عادتت دادم

شکستی قلبمواماندیدی رنگ فریادم

منه دیوونه روباش که واست روزامو سوزوندم

خوشی روتوخودم کشتم،ولی باچشم توموندم

منه دیوونه روباش که کشیدم نازچشماتو

چه قدتلخه بدون تو،چه قدرسخته برام باتو

منه دیوونه روباش که خیال کردم تومجنونی

توحتی اسم مجنونم،نه آوردی،نه میدونی

منه دیوونه روباش که قددنیادوست دارم

نه امامن دوست داشتم،حالاکه ازتوبیزارم

منه دیوونه روباش که واست خوندم چقدرساده

توحرف عاشقونم روشنیدی حاضرآماده

منه دیوونه روباش که نشستم،منتظر،رسوا

زدی تو زیرقولاتو گذاشتی بازمنوتنها

منوباش که نفهمیدم،دیگه منونمیخواستی

چه قدردیوونه ای راستی،چه قدردیوونه ام راستی

منوباش که بایه آهنگ میخواستم مهربونترشم

زدی تیروتوی ذوقم،نذاشتی حوصله بازم

منه دیوونه روباش که توروعاشق حساب کردم

چه قدردیوونه تر،چون بازتورواینجاخطاب کردم

منه دیموونه روباش که،درسته خیلی دیوونم

جهنم میرم امانه،کنارتونمی مونم

اینم یک نامه ی ابری به امضای یه دیوونه

فقط بیچاره اون کس که،یه عمری باتومی مونه

خداحافظ گل پونه،گل تنهای بی خونه

لالایی ها دیگه خوابی ،به چشمونم نیمیشونه

یکی باچشمای نازش،دل کوچیکمو،لرزوند

یکی بادست ناپاکش گلای باغچموسوزوند

تواین شبهای تودرتو،خداحافظ گل شب بو

هنوزآوارتنهایی داره میباره ازهرسو

خداحافظ گل مریم،گل مظلوم پردردم

نشدبااین تن زخمی به آغوش توبرگردم

نشدتابغض چشماتوبه خواب قصه بسپارم

ازاین فصل سکوت وشب غم بارونوبردارم

نمیدونی چه دلتنگم ازاین خواب زمستونی

توکه بیداربیداری،بگوازشب چی می دونی؟

تواین رویای سردرگم خداحافظ گل گندم

توهم بازیچه ای بودی تودست سرداین مردم

خداحافظ واسه اینکه،نبندی دل به رویاها

بدونی بی تو وباتو،همینه رسم این دنیا

خداحافظ خداحافظ 

...همین حالاخداحافظ